Kapitan Zbynio I to nie żart Roznosi róże Każdego dnia Gdy tylko ranek I dzień aż po zmierzch Kapitan Zbynio Roznosi róże Do swoich wszystkich Najczulszych Serc Kapitan Zbynio Sam szok i szpan Roznosi Róże I zawsze Tylko Z naręczem Róż Co dzień Przemierza To swoje Miasto Swoje do bólu To jakże swoje Jakże swoje Miasto Gdańsk A wszystkie róże Najświeższe z róż Że sama czerwień I tyle mocy Tyle wigoru I tyle słońca Choćby nad Motławą Znów były Nowe Zastępy chmur I nawet Neptun Jest z tego rad Że jest ktoś taki Kto co dzień róże I z taką chęcią I z takim taktem Co dzień roznosi Do Gdańskich Dam Które tak bardzo Zajęte są I swoją pracą I swoim domem Przynosząc róże Różą przypomina im I jakże mocno I jakże stanowczo By jednak były Zawsze uśmiechnięte Bo gdy radosny uśmiech na twarzy To zawsze będą Radosne Zawsze szczęśliwe I zawsze młode Kapitan Zbynio Co dzień
