Rozkumkały się Żabusie w Oborach

Rozkumkały się

Żabusie w Oborach

Rozkumkały się

Żabusie w Oborach

A każda to jakież

Ogromne serce

Przeto tak nagle

I tak natychmiast

Każda wykumkać

Chce jak 

Najwięcej

O wszystkim 

Co tutaj

Dokoła

Którędy kiedy

Jaką drogą

Biegły

Radośnie skacząc

I dziwiąc się

Przy tym ogromnie

Od ostatniego

Wspólnego kumkania

Jakże już dużo czasu

Upłynąć mogło

Bo to i roki całe

Niejedna wiosna

Niejedno lato

I wydarzyło się tyle

Tak normalnie

Tak spokojnie

A wszystko jak zawsze 
Jakże normalnie szło  

I swoją koleiną

I swoją koleją

I chciały to

Wszystko Wykumkać

Na całe Obory

Na całe gardło

Bo przecież

Już takie jest życie

I spotkać się

By znowu razem

Pokumkać 
Jakże 
Jakże 
Już było warto

Zaznaczyć w tych

Wdzięcznych nutach

Tę swoją całą

Obecność

Po wszystkie granice Teraz

I po to głębokie

Milczenie

Cmentarza

Biegnące aż Tam

Dokąd tak Wielu

Odeszło

Na zawsze

I aż po granice

Łąki

Gdzie każdy akr

To scheda

Barwnego motyla

Jakże choć warto

By  znowu mieć

Barwami całego świata

Tak przezroczyście

Pomalowane skrzydełka
Chociaż o sile
I Słońca
I Słonecznika

I rzucić choć okiem

Rzucić

Na pola

Gdzie tyle jest zmian

Codziennie
Wraz z biegiem
Kolejnych pór roku 

A tylko to co jest stałe

To zawsze stałe są

Miedze
Rozgraniczające
Od kolejnego łanu
Kolejny łan 
Od wczesnego wschodu
Do późnego zachodu

Rozkumkały się

Żabusie w Oborach

I choć na trawie już

Wieczorna rosa

I noc zapowiada się

Chłodna

To jednak Żabusie

W Oborach

Kumkają  długo

Do późnej nocy

Aż dotąd

Dokąd tylko

Kumkać można

Aż Sen po  Żabusie
Przyjdzie
Iście zuchowym
Podchodem 
Dyskretnie
Niespodzianie

Dobrze że także 
Zasypia

Pobliskie

Gniazdo bocianie
Bo taką 
Piękną Żabusię
To każdy 
Bociek
Z miejsca 
By porwał

 

 
Ilustracje
Agata Woźniak
Archiwum Internetowe
Stanisław J. Zieliński

Tekst 
Stanisław J. Zieliński

16.06.2017 R