Ponoć w Gdańsku gdzieś coś świta

Ponoć w Gdańsku

Gdzieś coś świta

Kiedy jeszcze

Cichy mrok

Wielu myśli

O swej szansie

Aby w dłonie

Wziąć czas wprost

Nawet młodzi

W pewnej partii

Mówią szeptem

Nie na żarty

Także cicho

Myślą o tym

By wziąć w dłonie

Swoje czasy

Ale póki

Silne guru

Ma być sekret

I dyskrecja

Bo u guru

Wszystko jasne

Czego guru

Nie zatwierdzi

To na zmiany

Nie ma miejsca

Jeden wszedł aż

Na parapet

Nieustannie

W okno zerkał

Czy od guru

Kapuś jakiś

Chcąc zasłużyć się

U guru

Zbyt gorliwie

Tuż przy ścianie

Uszu swoich

Nie poświęca

Wieczór mijał

Prawie cały

Młode głowy

Tęgie głowy

Chciały wyczuć

Dobre wiatry

A i klimat

Pewny

Dobry

Przeto mówców

Było wielu

Każdy szczerze

I od serca

Lecz choć nawet

Głośno mówił

Był daleki od działania

Bo i duże zbyt ryzyko

Przeto lepsze wyście

Czekać

I niewinnie

I lojalnie

Guru przeto się

Nie dowie

Ponoć w Gdańsku

Gdzieś coś świta

Kiedy jeszcze

Cichy mrok

Wielu myśli

O swej szansie

Jak w swe dłonie

Wziąć czas wprost

Bo Gdańsk chociaż

Jest nad morzem

I od wieków

Mocny port

W mieście

Sama skamielina

A i układ

Już skostniały

Łapa w łapę

I dłoń w dłoń

Przy tym każdy

Autorytet

W kalendarzu

Mrowie lat

Listek n ie drgnie

Bez ich wiedzy

Wszystko winno

Drgać już mocno

Lecz to pierwsze

Mocne drgnienie

Kto wywoła taki stan

Każdy milczy

Każdy czeka

Jak tu trwać

I jak tu być

Zbyszek trąci

Czasem w struny

Ale to tyle

Co nic

 

Może jednak

Dnia któregoś

Potknie się

I któryś Grzyb

Zadrży Miasto

Zadrży Ziemia

I na nogi

W Mieście Gdańsku

Mocno

Nagle

Wstanie świt

I rozjaśni Wszystkie mroki

I pokaże

Wszystkie grzybnie

Wszystkie sieci

Pajęczyny

Wołając całą siłą

Całą mocą

O powietrze czyste

O niebo błękitne

I to w całym

Mieście Gdańsk

Surowo

Stanowczo

Bezwzględnie

Foto

Archiwum 

Internetowe

Stanisław J.

Zieliński

Tekst

Stanisław J. Zieliński

23.11.2016 R